JOHN BOYNE || ÇİZGİLİ PİJAMALI ÇOCUK

Yeni bir haftaya merhaba...

Dünyanın hiçbir yerinde çocuklara güle güle denilmez. Her zaman gel denilir. Ama bu kitaptaki çocuklar....

Çizgili Pijamalı Çocuk beni öyle bir sarstı, etkiledi ki günler önce okuyup bitirdiğim kitabı, yorum için anca kendimi hazır hissettim. 

Taşındıkları yeni evlerinde yalnız kalan bir çocuğun odasının penceresinden gördüğü toplama kampındaki insanları çiftçi sanması, orada hem bir sürü çocuğun olmasına hem de kalabalık yaşamalarına özenmesi, etrafında olup bitenleri kendi dünyasına göre şekillendirip anlatması çok net anlatılmış.

9 yaşındaki bir çocuğun gözünden mi desem yüreğinden mi desem ötekileştirmeye bakış...
Tel örgülerin ötesinde bir çocuk, berisinde bir çocuk...
İkisi de aynı gün doğumlu...
Biri Yahudi, diğeri komutanın oğlu..
Biri aç, diğeri tok. 

"Elbette tüm bunlar çok uzun zaman önce oldu ve böyle bir şey bir daha asla olamaz.
Bu zamanda ve bu çağda, tabii ki." 

Söylenebilecek her şey aslında bu satırlarda saklı. Evet, günümüzde belki gaz odalarına insanlar konulmuyor ya da fırına atılıp diri diri öldürülmüyor. Ama çocuklar öldürülmeye devam ediliyor. İnsanoğlunun kendinden olmayanı ötekileştirmesi, yok etmesi, öldürme isteği bitmedi. Bitmiyor.

Çocukların tarafı yok. Onlar anne babalarının ya da büyüklerin altında şekilleniyor, eziliyor, ideoloji, dava uğruna oradan oraya sürükleniyorlar. 
Onlar sadece çocuk. Bizim kaybettiğimiz tüm masumiyetleri ile çocuk, onlar... 

Shmuel ve Bruno'nun hikayesini okuyun. Orada ideoloji, dava, din, dil, ırk yok; orada dostluk ve sevgi var. 

Bu hikayeyi okuduğunuzda kalbinizde o çocukların masumiyetine karşılık sonsuz bir sızı kalıyor. Acı ve utanç. Uzun süre etkisinden çıkamıyorsunuz.